گیلان یکی از قطب‌های کشاورزی و حاصلخیز کشور است که با سطح زیرکشت ۲۳۸ هزار هکتار شالیزار، معادل ۸/۷۶ درصد از کل اراضی کشاورزی استان، سالانه حجم انبوهی از پسماند ساقه برنج را تولید می‌کند، اما بخش قابل توجهی از آن به شکل غیر‌اصولی و به دور از ملاحظات زیست‌محیطی در محیط رها یا دفع می‌شود.
بخش دیگری از این مواد به ظاهر زائد نیز به‌عنوان خوراک دام و سوخت مصرفی در کارخانه‌هایی مثل کارخانه تولید آجر به مصرف می‌رسد، یا توسط کشاورزان سوزانده می‌شود که این مساله، هم آلودگی‌های زیست‌محیطی را در پی دارد و هم در مواقع بارندگی، موجب اسیدی شدن آب و خاک کشاورزی و در نتیجه کاهش میزان تولید زراعی می‌شود.
پوسته برنج در واقع یک ماده خام صنعتی با قابلیت‌های متنوع است، به‌طوری که اگر این پوسته را تحت شرایط دمایی کنترل‌شده بسوزانند، افزون بر این که هنگام سوختن، انرژی حرارتی حدود ۶/۳ کیلوکالری بر گرم تولید می‌کند، از خاکستر حاصله نیز می‌توان در صنایع مختلف استفاده کرد.
اصلاح ساختمان خاک، کنترل آسیب حشرات در انبارهای مواد غذایی، تصفیه آب، جذب روغن، صنعت فولاد، سیمان، بتون، بلوک‌های ساختمانی، آجرهای نسوز و تمیز کردن ظروف شیشه‌ای، از جمله موارد کاربرد خاکستر پوسته برنج است. بنابراین می‌توان از این فرآورده در راه‌اندازی پروژه‌های ارزان‌قیمت، آلودگی کمتر محیط زیست، تولید انرژی مداوم (قابل تجدید)، به‌کارگیری افراد محلی و در نهایت تولید ثروت در کشور بهره برد.
مهر/