«فقط ۴ درصد، سهم بخش کشاورزی از سرمایه‌گذاری کل کشور است که باید غذای ۸۵ میلیون نفر را تامین کند» آمارهای کلان اقتصادی نشان می‌دهد.
امنیت غذایی امروزه تنها تامین غذا نیست بلکه از مهمترین واژگان دیپلماسی، چانه‌زنی های سیاسی و اهرم فشار در مذاکرات کشورها است، کشوری که نان ندارد توان ندارد.
بر اساس داده‌ها، سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی در هفتاد سال گذشته کمتر از ۵ درصد بوده و از دهه ۹۰ به بعد کاهش یافته است در حالی که بخش کشاورزی ۸.۳ درصد در تولید ناخالص داخلی و ۱۴.۴ درصد در اشتغال کشور نقش دارد.
بر اساس اعلام سازمان خواروبار جهانی ملل متحد ترکیه با سرمایه‌گذاری ۳۷ میلیارد دلار در یکسال و افزایش ۴ درصدی سهم صادرات کشاورزی خود را به ۱۶ درصد رساند. کشورهای هند، چین و آمریکا هم از پیشروان سرمایه‌گذاری کشاورزی هستند.
بحران‌های تغییرات آب و هوایی، افزایش تقاضا و محدودیت‌های تولید در کمین بخش کشاورزی است، فائو پیش‌بینی کرده تا سال ۲۰۵۰ کشورهای در حال توسعه برای عبور از پیچ بحران غذایی باید ۸۳ میلیارد دلار در بخش‌های اولویت دار کشاورزی سرمایه‌گذاری کنند، این رقم تقریبا معادل سه برابر درآمد نفتی فعلی ایران است.
عیسی کلانتری دبیر کل خانه کشاورزی می‌گوید که بخش کشاورزی خیلی مزیت ندارد و سرمایه‌ها اگر به بخش دیگری منتقل شود و یا با واردات نیاز کشور تامین شود ارزش افزوده بیشتری برای کشور خواهد داشت.
در مقابل، وزیر جهاد کشاورزی، غلامرضا نوری، کشاورزی را بخشی اشتغالزا، درآمدزا، تامین کننده امنیت غذایی و ضربه گیر تحریم‌ها می‌داند که سرمایه‌گذاری در این حوزه باید افزایش یابد.
وزارت جهاد کشاورزی به عنوان راهکار جذب سرمایه، موانع و ظرفیت‌های سرمایه‌گذاری را شناسایی و دستورالعمل‌ها را اصلاح و ساختار متناسب برای جذب ایجاد می‌کند، هوش مصنوعی بدنه اصلی این ساختار می‌شود که در آن تشکل‌ها به کار گرفته می شوند.