در
اغلب فروشگاه ها و مغازه ها آبلیموهایی با برندها و قیمت های مختلف به فروش می رسد.
بعضی از این محصولات مزه آب یا اسانس می دهد، برخی تلخ مزه است، تعدادی از آنها به
قدری ترش و شور است که انگار فقط از ترکیب اسید و نمک تهیه شده است و در مقابل، تعدادی
هم به رنگ و طعم آبلیمو شباهت دارد،
روند
آبگیری لیمو در صنعت به چه صورت است و آیا می توان روی ارزش تغذیه ای آن حساب کرد؟
لیمو پس از ورود به کارخانه شسته و خشک شده و برشی به آن می زنند و سپس آن را حرارت
می دهند تا علاوه بر حذف آلودگی های احتمالی، با نرم شدن بافت لیمو آب بیشتری از آن
خارج شود.
در
مرحله بعد آبلیمو از صافی رد شده و دوباره پاستوریزه می شود. در این فرآیند تا حدود
زیادی ویتامین های لیمو، بویژه ویتامین c
تخریب می شود و هر چه از زمان تولید محصول بگذرد از میزان ریزمغذی های
آن کاسته و می توان گفت چند هفته بعد از تولید آبلیمو دیگر خوردن آن خاصیت چشمگیری
ندارد و فقط به دلیل طعم ترش باعث ایجاد تنوع در سالاد و برخی غذاها می شود .
البته
در برخی کارخانه ها در مراحل پایانی تولید، ویتامین c
را به طور مصنوعی به آبلیمو می افزایند که با ویتامینc
طبیعی، قابل مقایسه نیست. از سوی دیگر در آبلیموهای صنعتی برای جلوگیری
از تغییر رنگ و فساد میکروبی(کپک زدن) از مواد نگه دارنده ای استفاده می کنند که
اگر مقدار آن بیش از حد مجاز باشد می تواند سلامت مصرف کننده را به شدت به خطر اندازد.
مصرف
لیموی تازه گزینه مناسب تری است. این را هم بدانید برخی آبلیموها حاوی سدیم مخفی بوده
و برای مبتلایان به پرفشاری خون محدودیت مصرف دارد.