منظور از شکر همه انواع آن مانند گلوکز، فروکتوز، ساکاروز (همان چیزی که ما آن را قند یا شکر می نامیم) است. این مواد در غذاها، در عسل، در شربت ها، میوه ها و آب میوه ها و بسیاری دیگر از مواد غذایی یافت می شوند.
سازمان بهداشت جهانی عنوان می کند منشا عمده شکری که هر روز به بدن ما وارد می شود از طریق مواد غذایی آماده شده ای است که در کارخانه ها به آنها شکر افزوده می شود ولی لزوما شیرین نیستند. مثلا آیا می دانید در یک قاشق غذاخوری سس کچاپ ۴ گرم قند وجود دارد و یا در یک قوطی نوشابه گازدار ۴۰ گرم شکر ریخته شده است.
قند اضافه شده به این مواد غذایی می تواند حتی بیش از سدیم موجب افزایش فشار خون شود و مطالعه مرکز پیشگیری و درمان بیماری ها نشان داده است که این قند اضافه می تواند احتمال مرگ براثر بیماری های قلبی را هم بیشتر کند.
افزایش مصرف مواد قندی در غذای جوامع امروزی عامل مهمی در افزایش بروز چاقی است. تحقیقات نشان داده که مواد قندی اضافه شده به غذاها حتی می تواند احتمال بروز بعضی سرطان ها را نیز افزایش دهد.
شکر اکنون به یک مسئله مهم بهداشتی برای همه جوامع تبدیل شده است. محققین از سه سم سفید به عنوان نابود کننده سلامتی نام می برند: شکر، نمک و هروئین.
طبق مطالعه سال ۲۰۰۸ دانشگاه پرینستون، موش هایی که قند بالایی مصرف می کنند وقتی این ماده از آنها گرفته می شود مانند معتادان علائم قطع مواد را از خود نشان می دهند و این نشانه خاصیت عادت و اعتیادآور بودن مصرف مواد قندی است و ما باید مانند یک معتاد به مواد مخدر این ماده سمی یعنی قند و شکر را بتدریج از غذای خود حذف کنیم.
انجمن قلب آمریکا توصیه می کند زنان نباید روزانه بیش از ۱۰۰ کالری شکر (۶ قاشق چایخوری) مصرف کنند و این میزان برای مردان ۱۵۰ کالری یا ۹ قاشق شکر است. توجه داشته باشیم که این میزان شکر و حتی بیش از آن می تواند به راحتی با مصرف کمی نوشابه یا شیرینی به ما برسد.
مسلما استفاده از شیرین کننده های مصنوعی مانند ساخارین یا آسپارتام راه حل مناسبی برای کاهش مصرف قند و شکر نیست. تحقیقات نشان داده که این مواد می توانند با تغییر در باکتری های روده موجب افزایش احتمال چاقی و حتی دیابت شوند.
مهر