محمود تهی‌دست در مورد برنامه دولت پاکستان برای راه‌اندازی 18 بازارچه مرزی برای ایران و افغانستان اظهار داشت: پاکستانی‌ها از این دست حرف‌ها بسیار می‌زنند، اما یک استراحتگاه برای تجار ندارند چه برسد به 18 بازارچه مرزی. از همین روی به نظر می‌رسد این موضوع در حد شعار باقی می‌ماند چراکه نزدیک به 10 تا 15 سال است که ساخت استراحتگاه برای تجار پاکستانی مطرح شده اما امکانات اولیه برای ساخت آن وجود ندارد و هیچ اقدامی در این راستا صورت نگرفته است، اکنون چطور می‌خواهند 18 بازارچه مرزی احداث کنند!
وی ادامه داد: به نظر نمی‌رسد این موضوع طی سال‌های آینده محقق شود، چراکه زیر ساخت‌های لازم وجود ندارد. البته هم اکنون نزدیک به 5 بازارچه راه اندازی شده است و مشخص نیست درصورت احداث بازارچههای بیشتر، مکان آن روبروی و مجاورت بازارچههای مرزی ایران باشد یا مکان دیگری را در نظر دارند.
عضو هیئت رئیسه اتاق بازرگانی ایران و پاکستان با اشاره به اینکه صادرکنندگان ما با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند، افزود: اکنون ما در صادرات با مشکل مواجه شده‌ایم و مشخص نیست این مشکل از داخل نشات گرفته و یا مربوط به پاکستان است. زیرا با وجود اینکه ما مشکل گوجه‌فرنگی و سیب‌زمینی را داریم، چه قانون و قوانینی است ه کلی از بازرگانان و صادرکنندگان ما را متضرر کرده‌اند و محصول فسادپذیر را پشت مرز نگه داشته‌اند و هنوز مشخص نیست، علت آن مربوط به کدام کشور است.
تهی‌دست افزود: این محصول‌ها از مرز خارج نمی‌شود و معضلات زیادی برای تجار و بازرگانان به وجود آمده است. گناه صادرکنندگان چیست که محصولی مانند گوجه فرنگی در مرز پاکستان در حال فاسد شدن است، اما کسی به فکر آن نیست.
وی خاطر نشان کرد: صادرکننده باید ارز حاصل از صادرات کالا را به کشور باز گرداند زیرا باید مجددا کالا خریداری کند. اما اکنون تعهد ارزی ایجاد کرده‌اند که باعث به وجود آمدن مشکلاتی شده است. صادرکننده را باید آزاد گذاشت و بگذارند ارز را در صرافی‌ها بفروشد. بنابراین زمانی که این روش باشد هم برای صادر کننده سود دارد و هم اقتصاد کشور پویا می‌ماند.
تهی‌دست اضافه کرد: متاسفانه قوانین دست و پا گیری بسیاری وجود دارد و اطلاعی از روش صادرات بازارچه‌ها ندارند؟ در حال حاضر بیشتر مبادلات تهاتری یا بصورت صادرات ریالی است، اگر دلاری هم باشد به صورت نقدی بوده و متاسفانه سیستم بانکی جامعی برای این موضوع وجود ندارد.