باید در این مطلب به کارگیری لفظ “آسیب رسان” را برای همه محصولات غذایی غیرمنطقی دانست که چنین اصطلاحی می‌تواند به دشواری‌های بیشتری برای تولیدکنندگان منجر شود. مسئولان باید بدانند اتلاق کالای آسیب رسان و استفاده عام از این عبارت نادرست است زیرا محصولات غذایی مانند شیرینی‌جات، بسته به وضعیت سلامت فرد، می‌تواند مضر یا مفید باشد. برای مثال، مصرف شیرینی برای فردی با بیماری قند خطرناک است، اما برای فرد سالم و افرادی با تحرک بالاتر می‌تواند منبع انرژی باشد.
تاثیرات عبارات “کالاهای آسیب رسان” بر صنعت
عبارت “کالاهای آسیب رسان” می‌تواند منجر به تردید در سرمایه‌گذاری‌های آتی در این صنعت شود و تناقض در سیاست‌های دولتی از یک سو به صنایع غذایی مجوز می‌دهند و از سوی دیگر آن‌ها را آسیب‌زا معرفی می‌کنند. این وضعیت نه تنها به تولیدکنندگان بلکه به مصرف‌کنندگان نیز که به محصولات غذایی اعتماد دارند، ضرر می‌رساند.
به اعتقاد این فعالان صنعت، قوانین محدودکننده کنونی می‌تواند به رکود در سرمایه‌گذاری‌های جدید منجر شود و به عنوان بخشی از جنگ اقتصادی علیه جمهوری اسلامی ایران تلقی گردد. وی ابراز امیدواری کرد که تغییر در سیاست‌های دولتی و تمرکز بر آموزش‌های سلامت محور، به بهبود وضعیت فعلی کمک کند.
موازی‌کاری در صنعت غذایی: مشکلات و راهکارها
صنعت غذایی در هر کشور، به ویژه در ایران، یکی از ارکان حیاتی برای تأمین سلامت جامعه و رونق اقتصادی محسوب می‌شود. با این حال، در سال‌های اخیر، موازی‌کاری‌های نظارتی به یکی از چالش‌های بزرگ این صنعت تبدیل شده است. این موازی‌کاری‌ها نه تنها فرآیند تولید را با پیچیدگی‌های بی‌شماری مواجه کرده، بلکه تلاش‌های صادراتی را نیز با موانع جدی روبهرو نموده است.
تعداد بسیاری از نهادهای نظارتی با اجرای قوانین مختلف، شبکه‌ای پیچیده از مقررات ایجاد کرده‌اند. این وضعیت باعث سردرگمی تولیدکنندگان، به‌ویژه آنهایی که با منابع محدود روبهرو هستند، شده و موانع جدی بر راه تولیدات آنان ایجاد کرده است. عدم هماهنگی میان نهادها نیز به وفور باعث تناقضات در اجرای قوانین شده است که این امر به نوبه خود منابع و زمان زیادی را هدر می‌دهد.
این مشکلات تنها به تولید داخلی محدود نشده و بر صادرات نیز تأثیرگذار است. قوانین پیچیده و نظارت‌های ضعیف می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌ها و کاهش کیفیت محصولات شود، که در نهایت توانایی رقابت محصولات ایرانی در بازارهای بین‌المللی را کاهش می‌دهد. این مسئله به‌ویژه در کشورهای با تقاضای بالای غذایی، می‌تواند چالش‌های بیشتری ایجاد کند.
برای مقابله با این چالش‌ها، راهکارهایی از جمله ایجاد سیستم‌های نظارتی مشترک و به‌روزرسانی قوانین پیشنهاد شده است. ایجاد نظارت‌های متمرکز می‌تواند هماهنگی بهتری میان نهادها ایجاد کرده و از تعارضات و تناقضات بکاهد. قوانین باید با واقعیت‌های روز همگام شوند و روندها باید شفاف‌تر و ساده‌تر شوند تا از بوروکراسی زاید بکاهند.
الگوبرداری از سیستم‌های موفق بین‌المللی نیز می‌تواند برای اصلاح فرآیندها در ایران مفید باشد. تجربه‌های موفق کشورهای دیگر در ایجاد سیستم‌های نظارتی کارآمد می‌تواند سرمشقی برای بهبود شرایط کنونی باشد و استانداردها را به معیارهای جهانی نزدیک‌تر کند.
در نهایت، تقویت بخش خصوصی با مشارکت فعال در فرآیند نظارت و تصمیم‌گیری، می‌تواند به افزایش کیفیت و بهبود فرآیندهای تولید کمک کند. نقش مؤثر بخش خصوصی می‌تواند به کاهش مشکلات ناشی از قوانین و مقررات غیرضروری کمک کند و راهگشای مسیری روشن برای ارتقاء تولید و توان رقابت صنایع غذایی باشد.
با اجرای این راهکارها، صنعت غذایی ایران می‌تواند با رشد پایدار و کیفیت بالاتر، در مسیر رقابت جهانی قرار گیرد و نقش مهم‌تری در اقتصاد کشور ایفا کند.