این آیین‌نامه در جلسه هیات وزیران در تاریخ ۲۴ بهمن ۱۴۰۳ به تصویب رسید و بر اساس ماده ۲۹ قانون برنامه پنج‌ساله هفتم پیشرفت جمهوری اسلامی ایران تنظیم شده است. این قانون به نحوه افزایش سنوات الزامی بیمه‌پردازی برای بازنشستگی می‌پردازد.
جزئیات آیین‌نامه:
۱. بیمه‌پردازانی که بیش از ۲۸ سال تمام سابقه بیمه‌پردازی دارند، به سنوات الزامی بیمه‌پردازی آنان برای بازنشستگی اضافه نمی‌شود.
۲. بیمه‌پردازانی که از ۲۵ تا ۲۸ سال تمام سابقه بیمه‌پردازی دارند، به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی دو ماه به سنوات الزامی بیمه‌پردازی آنان اضافه می‌شود.
۳. بیمه‌پردازانی که از ۲۰ تا ۲۵ سال تمام سابقه بیمه‌پردازی دارند، به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی سه ماه به سنوات الزامی بیمه‌پردازی آنان اضافه می‌شود.
4. بیمه‌پردازانی که از ۱۵ تا ۲۰ سال تمام سابقه بیمه‌پردازی دارند، به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی چهار ماه به سنوات الزامی بیمه‌پردازی آنان اضافه می‌شود.
۵. بیمه‌پردازانی که کمتر از ۱۵ سال تمام سابقه بیمه‌پردازی دارند، به سنوات الزامی بیمه‌پردازی آنان برای بازنشستگی پنج سال اضافه می‌شود.
هدف از این آیین‌نامه اجرایی، افزایش سن بازنشستگی و نهادینه کردن میزان بیمه‌پردازی با توجه به سنوات خدمت کارکنان است. این اقدام در راستای تأمین پایدار منابع مالی صندوق‌های بازنشستگی و کاهش فشارهای مالی بر نسل‌های آینده اتخاذ شده است