علی‌اکبر نیکواقبال - یک کارشناس مسائل اقتصادی - برقراری پیمان‌های پولی بین کشور‌ها، کشور‌ها را متعهد می‌کند پول یکدیگر را معتبر بدانند و براساس ارز داخلی، معاملات را انجام دهند.
وی افزود: پشتوانه‌ی تاریخی این جریان این است که بعد از به وجود آمدن تحریم‌ها، ناچار شدیم به مبادلات پایاپای روی بیاوریم و یکی از ارز‌های معتبر را پایه مبادلات قرار بدهیم. اما در پیمان‌های پولی به جای این کار ارز‌های داخلی کشور‌ها مبادله می‌شوند.
نیکواقبال گفت: البته موفقیت این معاملات کم است، چون بیشترین خریدار نفت ایران کشور‌های صنعتی هستند. البته در این نوع معاملات کشور‌هایی که با ما معامله می‌کنند سود می‌برند، مثلا در معامله با هندوستان چون ارزش روپیه کمتر از دلار است به نفع هندوستان می‌شود.
وی در ادامه بیان کرد: پیمان‌های ارزی مشکلات ارزی را به صورت جزیی حل می‌کند. کشور‌ها با ایجاد اتحادیه‌های گمرکی در کشور‌های مختلف می‌توانند فعالیت‌های صادراتی و وارداتی انجام دهند، اما نمی‌توانیم انتظار معجزه داشته باشیم زیرا جایگزین معاملات ما با کشور‌های بزرگ و صنعتی نمی‌شود و روابط اقتصادی ایران از طریق این پیمان‌ها مستحکم نخواهد شد.
ایسنا