در حال حاضر، با اینکه در تحریم و مشکلات اقتصادی به سر می‌بریم، صنایع ما در سال‌های اخیر پیشرفت خوبی داشتند؛ صنعت غذا در نمایشگاهی مانند «آگروفود» بسیار خوب عمل کرد. در صنعت غذا از نظر تحقیق و توسعه، بستهبندی، حضور در بازار جهانی، به دلیل کارآفرینان و افراد بزرگی که در این بخش هستند، حرف اول را می‌زنیم. صنعت غذا بین ۱۰ صادرکننده اول کشور در ۵۰ سال گذشته، همیشه حضور داشته و این موضوع نشان‌دهنده ظرفیت بالای این بخش است؛ چراکه غذا یک نیاز روزانه است و انسان‌ها به غذا نیاز دارند.
همچنین کشور ما آب، خاک و آفتاب خاص خود را دارد و چهار فصل است. مرز بین کویر و کوهستان موجب شده که سردی کوهستان و داغی کویر را توامان داشته باشیم و این تناقض محیطی و آفتاب در کشور باعث می‌شود که میوه‌ها، سبزی‌ها، گیاهان دارویی و مواد غذایی و محصولات خاص مانند زعفران طعم، عطر و کیفیت خاص خودشان را داشته باشند. در حوزه تولید زعفران، چشم‌انداز متفاوتی وجود دارد؛ ما یک گروه بسیار فعال در تشکل‌ها هستیم که می‌توان به اتحادیه صادرکنندگان گیاهان دارویی، صمغ‌های نباتی و زعفران، شورای ملی زعفران، کمیسیون کشاورزی و آب و صنایع غذایی اتاق بازرگانی خراسان رضوی و انجمن ارگانیک و صادرکنندگان نمونه کشور و... اشاره کرد که از طریق این گروه‌ها، پیشنهادهای مختلفی را در این حوزه ارائه می‌دهیم اما یک همراهی موثر، می‌تواند نقطه‌عطف باشد. در گذشته، شاهد حمایت‌هایی از بانک، حوزه‌های مالیاتی، اقتصادی، تامین‌اجتماعی و کارآفرینی و وزارت کار بودیم، اما اکنون این حمایت‌ها به ندرت اتفاق می‌افتد؛ در صورتی‌که شرایط حمایتی باید در همه رشته‌ها براساس اولویت‌بندی مزیت‌های رقابتی ایجاد شود، اما وجود ندارد. باید برای همه بخش‌هایی که می‌توانند در توسعه اقتصادی، اشتغال و ارزش افزوده مزیت ایجاد کنند، فرصت رشد ممکن شود. متاسفانه، در کشور ما برخی از اقداماتی که بخش‌های دولتی یا حتی بخش خصوصی و تشکل‌ها انجام می‌دهند، پوپولیستی است. متاسفانه ممکن است این اقدامات پوپولیستی (یا جایگاه‌خواهی) موجب شود عده‌ای از افراد، چیزی را بخواهند که منشأ رانت در کشور است. وزارتخانه‌های صمت، جهادکشاورزی و اقتصاد باید هم‌افزایی داشته و دست به دست هم دهند تا محصولات ما یک برنامه حداقل ۵-۴ ساله داشته باشند. ما باید تولید توسعه‌ای داشته باشیم، اما ماشین اقتصاد ایران بر مبنای جهش صادراتی و توسعه صادرات تنظیم نشده است. در زمینه تحریم‌های موجود نیز باید گفت ما دو نوع تحریم داریم؛ تحریم داخلی و تحریم خارجی. تحریم داخلی قوانین و دستورالعمل‌هایی است که بدون مشورت بخش خصوصی تهیه می‌شود؛ ما امروز تحریم هستیم. بنابراین، باید واقعیت را بپذیریم که در چرخه‌ای با مشکلاتی قرار گرفته‌ایم که عبور از این موانع و مشکلات (برای مثال مساله انتقال ارز) بسیار دشوار است. صادرات به‌صورت واقعی انجام نمی‌شود و سیاست‌گذاری در ارز نیمایی به درستی اتفاق نمی‌افتد.در زمینه رفع این موانع و مشکلات، تنها مطالبه‌ای که از دولتمردان داریم حذف سیاست‌های مداخله‌گر است. در سال ۱۳۷۶ در روز ملی صادرات(۲۹ مهرماه) مدیرعامل یکی از شرکت‌ها خطاب به رئیس‌جمهور وقت گفت: «یک کاری کنید که ما بتوانیم صادر کنیم.» در آن زمان اگر متوجه بودیم که ۲۰۰ میلیارد دلار صادرات موجب می‌شود ما نه‌تنها مشکل اشتغال نداشته باشیم بلکه باید نیروی کار خارجی نیز می‌آوردیم، امروز مشکل اشتغال، نرخ ارز و روابط اقتصادی و سیاسی نداشتیم. بنده، ۹ دوره صادرکننده نمونه ملی کشور و یک فروشنده هستم. در نهایت، به این نتیجه رسیدم که باید کالای خودم را تولید کرده و توسعه دهم و در این زمینه باید به بستهبندی، کیفیت، ارزش افزوده و همه مواردی که لازم است تا مشتری کالای تولیدشده را بپسندد، توجه کنم.