حسین شیرزاد گفت: در محیط تجاری و رقابتی بخش کشاورزی ایران، کارایی و اثربخشی زنجیره تأمین در بیشتر شرکتهای تعاونی، اتحادیه‌های ملی تعاونی‌های روستایی و هلدینگ های تجاری –تولیدی کشاورزی از برجسته‌ترین مباحث در بین اعضای هیأت مدیره ها و سهامداران به شمار می‌رود و امروزه به طور گسترده‌ای، شیوه‌های تجارت منصفانه به هماهنگی اطلاعاتی بین بخشهای مختلف سازمان تولید و تجارت، سیستم‌های پشتیبانی اطلاعات و یکپارچه کردن سیستم‌های مختلف در زنجیره ارزش کشاورزی وابسته است.
وی اضافه کرد: اتحادیه‌های ملی به درک درستی از زنجیره تأمین هوشمند از طریق تجارت الکترونیک نیاز دارند؛ چراکه تغییرات روز افزون بازار مواد غذایی و محصولات کشاورزی و نیازهای مصرف کنندگان کلان شهرها، لزوم انعطاف هر چه بیشتر در سازمان مرکزی تعاون روستایی و شبکه تعاون روستایی کشور را الزام آور ساخته است؛ پس این پویش، نیازمند چابکی حداکثری در سازمان و شبکه تعاون روستایی کشور است.
شیرزاد گفت: راه‌حل توانمند شدن، لزوماً حجم بالای تولید محصولات کشاورزی و مقیاس اقتصادی نیست، بلکه مدیریت زنجیره تأمین در بطن اقتصاد محلی، روستاها است. در واقع زنجیره تأمین مواد غذایی و کشاورزی مجموعه‌ای از تمامی ذی نفعان و ذی مدخلانی است که در تولید، انبارش، بسته بندی، بازرسانی، بازاریابی، فرآوری، توزیع، خرده فروشی و مصرف محصولات کشاورزی نقش آفرینی می‌کنند.
وی افزود: زنجیره تأمین سلسله عوامل و مجموعه‌هایی را که از ابتدای تولید محصول تا انتهای مصرف و حتی چرخه‌ی باز تولید محصولات درگیر حکمرانی خوب هستند؛ شامل می‌شود و «زنجیره تأمین پاسخگو»، به عنوان استراتژی رقابتی دراقتصاد شبکه‌مند تعاونی‌های روستایی سه جنبه اجتماعی، زیست محیطی و انعطاف پذیری اقتصادی در طول زنجیره را با تکیه بر اطلاعات مکانی محصول، قابلیت ردیابی، و ایمنی مواد غذایی، مورد تاکید قرار می‌دهد.
این مقام مسئول ادامه داد: زنجیره تأمین پایدار کشاورزی به مدیریت جریان مواد، اطلاعات و منابع مالی اشاره می‌کند، به علاوه همکاری بین شرکتهای تعاونی روستایی در سطوح روستا، شهرستان‌ها و اتحادیه‌های ملی در طول زنجیره تأمین (SC) که بطور همزمان در سه بعد توسعه پایدار: زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی در نظر گرفته می‌شود.
وی اظهار داشت: موفقیت زنجیره تأمین پایدار توجه به دیدگاه رهبری مشارکتی در حاکمیت شرکتی تعاونی‌های روستایی، نوآوری در زنجیره، یکپارچه سازی فعالیت‌های تجاری، بهبود وضعیت اجتماعی و اقتصادی همزمان تجار و تولیدکنندگان را الزامی ساخته است؛ اما مسئله اصلی تدوین پروتکل‌هایی جهت حسابداری کامل هزینه‌ها است که یک الزام راهبردی در مدیریت اتحادیه‌های ملی تعاون روستایی به شمار می‌رود.
به گفته شیرزاد، هزینه‌های زنجیره تأمین شامل هزینه‌های خرید محصولات کشاورزی، تولید، هزینه‌های تبعی، میزان افت و کسری که به‌عنوان عاملی برای تسهیل حمل و نقل، هزینه‌های ذخیره سازی انبارش، و کم کردن هزینه‌های فروش بعنوان معیارهای اولیه در سطح رضایت مشتریان شهری در نظر گرفته شده است.
شیرزاد گفت: در عملکرد اقتصادی مدیریت زنجیره تأمین کیفیت، سرعت، قابلیت اعتماد، انعطاف پذیری و کاهش مستمر قیمت تمام شده و هزینه نیازمند مداقه‌اند و متأسفانه این هزینه‌ها در شبکه تعاون روستایی ایران به شدت بالاست. مشکلات زنجیره تأمین؛ در شبکه تعاون روستایی کشور؛ سندرم‌های متعارفی از قبیل ضعف در مذاکرات تجاری بین المللی، فقدان برندینگ، مشکلات تأمین مالی با نرخ بهره پایین، بحران بدهی‌ها، مشکلات ناشی از تأمین وثایق در تعاملات بانکی، عدم اطمینان، عدم هماهنگی، اثر شلاق چرمی یا تغییرات نامنظم در سفارشات طی زنجیره تأمین، و مقدار ذخیره ناصحیح است که باید کنترل گردد.
وی اظهار داشت: مطالعات در زمینه زنجیره‌های تأمین کشاورزی و مواد غذایی ایران نشان می‌دهد که بروز سلسله‌ای از نوآوری در زنجیره تأمین پایدار مواد غذایی رابطه‌ای تنگاتنگ با تولید محصولات سالم برای تقاضای بازار که همه مصرف کنندگان بدان دسترسی داشته باشند، دارد.