طی سه دهۀ گذشته بخش اعظم نژاد مرغ کشور از انگلیس (مثلاً مرغ «راس») و بعضاً از کشورهای غربیِ دیگر تأمین شده است. با توجه به خصوصیت‌های نژادی و وزن گرفتن مناسب این نژادها در زمانِ بین 6 تا 9 هفته، مرغداران ترغیب می‌شوند که به زورِ آنتی‌بیوتیک و با به جان خریدن انواع بیماری‌هایی که در اثر فشار زیاد اتّساع وزنی در این بازه، به مرغ تحمیل می‌شود، مرغ‌ها را روی وزن 2.5 کیلوگرم به کشتارگاه بفرستند.
جالب است که با وجود وضعِ «سخت‌ترین تحریم‌های تاریخ علیه ایران»، مرغ‌های اجدادِ وارداتی طی سه دهۀ گذشته هرگز مشمول تحریم نشده‌اند! گویا طراحان شبکۀ پیچیدۀ تحریم‌ها، که به قول ریچارد نفیو (طراح دور قبلی تحریم‌های ایران) با هدفِ «اعمال درد شدید بر ایرانیان» طراحی می‌کنند، درد شدیدِ نقص در بازارِ این حوزۀ بحرانی و حیاتی را فراموش کرده و از قلم انداخته‌اند!!
با این قرائن، به نظر می‌رسد جدا از صرفۀ محدود اقتصادی، مرغ انگلیسیِ 2.5 کیلوگرمی که غالباً حامل داروهای فراوان از جمله آنتی‌بیوتیک است، سلامت ایرانیان را در درازمدت هدف گرفته باشد.
با توجه به اینکه فناوری تولید زنجیرۀ کامل مرغ در کشور وجود دارد، عدم حساسیت متولیان صنعت مرغ به این موضوع جای تأمل دارد. پرسش دربارۀ این موضوع از مسئولان امر در دستور کار قرار گرفته که در قالب پرونده‌ای یکپارچه و منسجم به اطلاع مردم ایران خواهد رسید.