کشورهایی که امنیت غذایی بالاتری دارند در حقیقت کشاورزی آنها مبتنی بر یک زنجیره عرضه هوشمند و زیرساخت های حمل و نقلی مدرن نسبت به سایر کشورها است. این مقاله تاکید می کند که فرق بسیاری بین امنیت غذایی و خودکفایی در محصولات است و کشورها باید تلاش کنند که امنیت غذایی خود را بالاتر ببرند.
نیاز به غذای سالم و مقوی هیچ زمانی مانند زمان پس از شیوع ویروس کرونا که کشورهای جهان را درگیر گرسنگی و سوء تغذیه کرده این چنین ضروری نبوده است.
بر اساس آمار سازمان کشاورزی و غذای ملل متحد، تنها در سال 2016 تقریبا 690 میلیون نفر در سراسر جهان گرسنه هستند که این رقم نسبت به سال 2018 به میزان 10 میلیون نفر افزایش یافته است.
طی 5 سال گذشته تعداد گرسنگان جهان 60 میلیون نفر افزایش یافته است، 5 سال پیش بود که کشورهای جهان تصمیم گرفتند که سال 2030 گرسنگی و ناامنی غذایی و سوء تغذیه از هر نوعی که باشد را در جهان ریشه کن کنند. فائو همچنین پیش بینی کرده به دلیل رکود اقتصادی که با شیوع بیماری کووید 19 بر جهان حاکم شده 132 میلیون نفر نیز به تعداد گرسنگان جهان اضافه شود.
بیماری کووید 19 و قرنطینه هایی که بواسطه کنترل این بیماری در کشورها اعمال می شد بر درآمد دولت ها تاثیر زیادی داشته اما بازارهای بازی که اکنون نسبت به سال 2007-2008 زمان رکود بزرگ وجود دارد باعث شده که هزینه های تولید و امنیت غذایی نسبت به آن موقع کمتر باشد. هر چقدر تجارت خارجی بین کشورهای صادر کننده و تولید کننده بیشتر باشد تاثیربیماری کووید 19 بر امنیت غذایی کشورهای کمتر خواهد شد.
طی چند دهه اخیر هر چند کشورهای به سمت اقتصاد لیبرال یا آزاد سازی قیمت ها پیش رفتند اما همچنان چالش‌های زیادی پا برجاست. اخیر کشور مالزی تلاش کرده که وابستگی خود به واردات محصولات کشاورزی را کاهش داده و در حقیقت ضریب خودکفایی خود را بیشتر کند.
اما نکته مهم این است که تفاوت بسیاری بین خودکفایی و امنیت غذایی دارد و کشورهایی که تنها روی خودکفایی تکیه می کنند دربسیاری موارد قادر نیستند که امنیت غذایی خود شان را تامین کنند دسترسی آنها به غذای مقوی وسالم تضمین نمی شود و یا حداقل می شود گفت که در فصولی از سال نمی توانند به طور کامل نیاز مردم خود را تامین کنند.
امنیت غذایی زمانی به دست می آید که همه مردم دسترسی به غذای ارزان، کافی و مقوی در هر زمانی که بخواهند داشته باشند یعنی ظرفیتی در بخش تولید وجود داشته باشد که هر زمانی امکان افزایش تولید و تامین نیاز باشد.
کشورهایی که امنیت غذایی بالاتری دارند کشاورزی آنها مبتنی بر یک زنجیره عرضه هوشمند و زیرساخت های حمل و نقلی مدرن نسبت به سایر کشورها است نمونه بارز این مدل در کشور سنگاپور دیده می شود که در علیرغم اینکه جایگاهی در خودکفایی ندارد اما در شاخص امنیت غذای جهانی شرایط مطلوبی را در اختیار دارد.
دولت ها می توانند با سرمایه گذاری در بخش کشاورزی با افزایش عملکرد و کاهش هزینه های واردات و اصلاح دسترسی به غذا فارغ از اینکه محصول کدام کشور تولید می شود، کمک کنند.
نکته دیگر اینکه در بخش کشاورزی نسبت به بخش صنایع یارانه زیادی داده می شود و این در دراز مدت باعث می شود که محصولات آن کشور با محصولات جهانی نتواند رقابت کند و در حقیقت سیر حرکت محصولات اساسی و غذای ضروری از سمت کشورهای دارنده مازاد تولید به سمت کشورهای کم تولید قطع می شود.
آنچه بویژه در شرایط فعلی شیوع کرونا باید مد نظر باشد این است که کشورها بازارهای خود را بر اساس قانون تجارت جهانی باز نگه دارند تا کالا به سمت کشورهای فقیر جریان بیشتری داشته باشد که این مسئله اخیرا از سوی برخی کشورها نقض شده و مرزها خود را به سمت صادرات بسته اند.