پاسخ به این سوال پیچیده‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. انواع مختلف غذاها با سرعت‌‌‌های متفاوتی توسط بدن تجزیه و جذب میشوند، به این معنی که برخی از قسمت‌‌‌های غذا ممکن است وارد روده بزرگ شوند، در حالی که قسمت‌‌‌های دیگر هنوز در معده قرار دارند. به گفته متخصصان دانشگاه ایالتی کلرادو، هضم غذا با سرعت کمی متفاوت برای افراد سالم شبیه یکدیگر است. دانشمندان با استفاده از کپسول‌‌‌های قابل بلعیدن که می‌توانند در طول حرکت در بدن آنها را ردیابی کنند، مطالعاتی را برای ارزیابی «زمان عبور روده» یا مدت زمان لازم برای حرکت یک ماده در کل دستگاه گوارش انجام داده‌‌‌اند.
این مطالعات نشان می‌دهد که از ۳.۱۵تا ۴ساعت طول میکشد تا غذا از معده خارج شود و ۳.۳ تا ۷ ساعت طول میکشد تا از کل روده کوچک عبور کند. بر اساس بررسی منتشر شده در مجله پزشکی بالینی در سال ۲۰۲۳، قسمت‌‌‌های باقیمانده و غیرقابل هضم غذا وارد روده بزرگ می‌شود، جایی که ممکن است تقریبا ۹.۱۵ تا ۹.۲۸ ساعت در آنجا باقی بماند.
دکتر نینا نندی، متخصص گوارش و سخنگوی انجمن گوارش آمریکا می‌گوید: هضم غذاهای غنی از فیبر رژیمی، پروتئین، کربوهیدراتهای پیچیده و چربی‌‌‌ها نسبت به غذاهایی که کمتر حاوی این مواد مغذی هستند، بیشتر طول میکشد. او گفت: فیبر حجم زیادی به رژیم غذایی اضافه می‌کند که حرکت غذا را از طریق دستگاه گوارش کند می‌کند و غذاهای فرآوری شده نیز به دلیل کمبود این ماده مغذی سریع‌تر هضم میشوند.
در همین حال، از آنجا که آنها می‌توانند غذاهای با مواد مغذی کمتر را نسبتا سریع پردازش کنند، معده و روده کوچک زمان بیشتری را برای تجزیه غذاهای غنی از پروتئین و چربی و مواد مغذی قابل استفاده برای بدن نیاز دارند. به طور مشابه، کربوهیدراتهای پیچیده، مانند آنهایی که در غلات کامل، حبوبات و سبزیجات نشاسته‌‌‌ای یافت میشوند، نسبت به قندهای ساده زمان بیشتری برای هضم نیاز دارند. به این دلیل که کربوهیدراتهای پیچیده از زنجیره‌های طولانی و پیچیده از سه یا چند نوع مولکول قند ساخته شده‌اند، در حالی که قندهای ساده فقط حاوی یک یا دو قند هستند. نندی خاطرنشان کرد: بدن باید کربوهیدراتهای پیچیده را قبل از اینکه جذب شود، به قندهای ساده تجزیه کند. فیبر یک کربوهیدرات پیچیده است که به هیچ وجه قابل تجزیه نیست.
سبک زندگی نیز بر زمان انتقال روده تاثیر می‌گذارد. نندی می‌گوید که جویدن کامل و هیدراته ماندن می‌تواند به ترتیب با افزایش سطح غذا برای آنزیم‌های گوارشی و کمک به نرم شدن ذرات غذا، به سرعت فرآیند هضم کمک کند. او در ادامه افزود: علاوه بر این، ورزش به افزایش تحرک روده و تقویت پریستالسیس، که انقباض ریتمیک ماهیچه‌‌‌های گوارشی است، کمک می‌کند. برعکس، پریستالسیس می‌تواند در طول دوره‌های عدم‌فعالیت کند شود.
سن و سطح استرس فرد نیز می‌تواند بر هضم غذا تاثیر بگذارد. او گفت که با افزایش سن، بزرگسالان تمایل دارند اسید معده و آنزیم‌های گوارشی کمتری تولید کنند، در حالی که روده‌های آنها تحرک کمتری دارند. وی افزود: استرس و اضطراب همچنین می‌تواند با تغییر حرکت روده و کاهش جریان خون دستگاه گوارش، زمان عبور روده را افزایش دهد. داشتن «معده عصبی» منعکس‌کننده فعال شدن سیستم جنگ یا گریز است که به طور کلی هضم را در معده و روده کوچک سرکوب می‌کند و در عین حال روده بزرگ را تحریک می‌کند.
و در نهایت، برخی شرایط پزشکی و داروها می‌توانند هضم را تسریع یا کند کنند. به عنوان مثال، دیابت شایع‌ترین علت گاستروپارزی یا «تاخیر در تخلیه معده» است که باعث می‌شود غذا برای مدت طولانی در معده بماند. نندی گفت که برخی داروها، از جمله مواد افیونی و داروهای آنتی کولینرژیک، که سیگنال‌های عصبی مسوول حرکات غیرارادی ماهیچه‌ها را سرکوب می‌کنند، می‌توانند انتقال روده را کند کرده و باعث یبوست شوند.