واردات بذر ایران از اتیوپی تا افغانستان

«در نیمه نخست امسال به ارزش ۳۴۸ میلیون و ۹۲۰ هزار و ۷۶۵ دلار معادل ۱۰ هزار میلیارد تومان انواع بذر مورد نیاز کشاورزان از واردات تامین شد» گزارش آمار گمرک نشان می‌دهد.

با این پول حدود ۶۰۰ هزار تن گندم کشاورزان را می‌توان خرید تضمینی کرد.

معاون تحقیقات موسسه ثبت و گواهی بذر  صمد مبصر پیش از این گفته بود که  توفیقات کمتری برای تأمین بذر کشاورزان در خصوص محصولات مهم مثل حبوبات و نخود عدس و لوبیا داریم که نیاز است از نظر اقتصادی مطالعه مجددی روی اقتصاد بذر در برنامه کلان وزارت جهاد قرار بگیرد.

دبیرخانه برنامه ملی آبادیران الهام فتاحی اشاره کرده بود که شرایط کنونی بیش از ۹۰ درصد از بذور هیبرید سبزی و صیفی مورد نیاز کشور با واردات تامین می‌شود و  سالانه ۸۰ تا ۱۰۰ میلیون یورو ارز برای تامین بذور این گونه بذور از کشور خارج می‌شود.

بذرهای وارداتی در شش ماه اول سال، شامل انواع بذر ذرت، فلفل، کلزا، گیاهان علوفه‌ای، آفتابگردان، گوجه فرنگی، ملون، خیار، پیاز، بادمجان، عدس، کدو، پنبه، کنجد، بذر گیاهان زینتی، جو و سیب زمینی بوده و از کشورهای اتیوپ،‌ عراق، ایتالیا، برزیل، ترکیه، انگلستان، هلند، روسیه، هند، امارات، قزاقستان، عمان، افغانستان، سوئیس، وارد شده‌ است.

از نظر کارشناسان اتکا به بذر وارداتی در شرایط تحریم علامت مناسبی نیست اصلاح بذر ذیل اصلاح ژنتیک، علم منحصر به فردی است که کشورهای سلطه گر در انحصار نگه می‌دارند، کمپانی‌های بزرگ بذر دنیا نظیر بایر، باسف، ساکاتا، کی دبلیو اس اینگونه عمل می‌کنند و در شرایط تحریم فشار بیشتری وارد می‌کنند به علاوه نسل والد بذر را نمی‌دهند بلکه نسل‌های بعدی را می‌دهند تا همه ساله مجبور شویم از آنها وارد کنیم.

کارشناس کشاورزی ایوب صفری معتقد است که بر اساس قانون سازمان ملل متحد مواد غذایی جزو تحریم‌ها نیست و می‌توان بذرهای پیشرفته و با کیفیت را از شرکت‌های مطرحی که کار خود را از ۱۰۰ سال پیش در این حوزه شروع کرده‌اند خریداری کرد که در این صورت کشاورز تولیدات بهتری خواهد داشت.

اما در مقابل علی عزیزی فعال حوزه بازرگانی می‌گوید که کشورهای بزرگ طی این سالها با نقض این قانون همواره ما را تحت فشار قرار داده‌ اند، اتکا به واردات در شرایط تحریم ضامن امنیت غذایی مردم نیست و باید به اصلاح بذر های با عملکرد بالا اهمیت ویژه ای قائل شد.

موسسه تحقیقاتی می‌گویند که اعتبار پاشنه آشیل کار تحقیقاتی به حساب می‌آید  از نظر فنی امکان خودکفایی ۱۰۰ درصدی در تولید بذر وجود دارد اما اشکالات در حوزه غیر فنی از جمله اعتبار است.